1.

Lilyanne B.

                - Czekaj, jak oni wymawiali nazwę tej szkoły? "Bo-ba-tą"? - Ann wydęła usta, próbując jeszcze parę razy powtórzyć nazwę szkoły Beauxbatons z różnym akcentem. - Oni chyba wypisali sobie na karteczce wszystkie możliwe sposoby czytania tego słowa, po czym wybrali ten najgorszy.

- Może dlatego każde słowo po francusku brzmi jak "wymiotować". W sumie, to by nawet całkiem nieźle tłumaczyło ich kuchnię... - Katie skrzywiła się z obrzydzeniem, mimo że właśnie otwierała pudełko z czekoladową żabą.

Remus, Peter i ja siedzieliśmy w przedziale już od dobrych kilku minut, przysłuchując się rozmowie dziewczyn i rzucając sobie raz po raz znaczące spojrzenia. Tego typu rozmów słuchaliśmy... cóż, na początku prawie każdego roku szkolnego - jeśli któraś z dziewczyn akurat była na wakacjach we Francji. Obie miały tam rodzinę, a ich rodzice nie zgadzali się, by zostały w Anglii.

Remus zerknął na zegarek.

- Gdzie James i Syriusz? - spytał, tym samym przerywając zaciekłą konwersację na temat ślimaków z puszki i żabich udek. Dokładnie w tym momencie usłyszeliśmy z peronu gwizdek, a koła pociągu potoczyły się po szynach. Wszyscy patrzyliśmy po sobie, a Annie nawet umilkła na kilka chwil, co w jej przypadku było zjawiskiem naprawdę niecodziennym, i skrzyżowała ręce.

- Spóźnili się, co za kretyni - powiedziała tak, jakby sama nie w to nie wierzyła, po czym spojrzała na Remusa.

Na brodę Merlina.

Oparłam się o podłokietnik i westchnęłam ze zrezygnowaniem. Cóż, to naprawdę nic nowego, że ta dwójka momentami zachowywała się tak, jakby wciąż była na pierwszym roku... ale to? Naprawdę, czegoś takiego nie spodziewałam się nawet po nich.

- C-co teraz? - spytał Peter, który zdecydowanie nie wyglądał wtedy na szczęśliwego. Wodził oczami po całym przedziale, jak gdyby chciał znaleźć na ścianach odpowiedź na swoje pytanie. Przez krótką chwilę obserwował krajobraz za oknem, tak jakby chciał przez chwilę nie myśleć o całej sytuacji, jednak to chyba tylko przypomniało mu, że odjechaliśmy - i to nie wszyscy. A w końcu jak długo byłby on w stanie wytrzymać bez huncwotów?

Usiadłam po turecku na siedzeniu i odgarnęłam włosy, gorączkowo się zastanawiając. Nagle poczułam niepokój. Może coś im się stało? Potrząsnęłam lekko głową, jakby chcąc odpędzić od siebie takie myśli. Na pewno nie. Znając życie, zagadaywali na peronie jakieś mugolki i tyle z tego mają. Tylko jak mają później dotrzeć do szkoły? Więcej pociągów przecież nie ma.

"A może jednak coś im się stało...", myślałam, choć naprawdę wolałam wierzyć w tę wersję z mugolkami. W końcu chłopcy bywali czasem nieodpowiedzialni, ale nie aż tak, prawda? A gdyby coś stało się wcześniej, na pewno dostałabym jakąś sowę.
Nagle drzwi przedziału otworzyły się z hukiem.

- Hej! - zawołał ktoś, a my równocześnie spojrzeliśmy w stronę, z której dobiegł jego głos. Do środka wszedł uradowany Potter i bezceremonialnie zaczął ładować swoje walizki na półkę, a gdy się z tym uporał, rozejrzał się po przedziale i zmierzył nas zdziwionym spojrzeniem. - Co to za miny?

Chłopak opadł na siedzenie obok mnie i odetchnął głęboko, a ja od razu się do niego przytuliłam.

- Cześć! Cholera, niewiele brakowało, a pomachalibyśmy wam z peronu - powiedział Black, wchodząc do środka i szczerząc się do wszystkich po kolei.

- Noo, ledwo zdążyliśmy - znów odezwał się James, a ja wstałam i podeszłam do Syriusza. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a ten objął mnie mocno, unosząc przy tym o cal nad podłogę. Jak ja się stęskniłam za tą dwójką! Zresztą, za wszystkimi się stęskniłam. To były chyba pierwsze wakacje, w ciągu których nie mieliśmy okazji się spotkać ani razu.

- Och, serio? - spytała Katie miło, wyczekując na ciąg dalszy. James odchrząknął i uśmiechnął się, poprawiając okulary na nosie; w międzyczasie usiadłam na swoim miejscu.

- Byliśmy na King's Cross dopiero za pięć jedenasta, a jeszcze przyczepiła się do nas jakaś czarownica, której przypadkiem wpadło do kufra parę naszych łajnobomb - stwierdził Potter z oburzeniem. - Wiecie, że to niby nasza wina!

- Jak mogło jej coś takiego przejść przez myśl? - skomentował Remus nieco ironicznie, a my

zaśmialiśmy się cicho.

- Goniła nas prawie do samego pociągu! I wiecie, w sumie to jak na siedemdziesięciolatkę nadawała naprawdę niezłe tempo... - kontynuował Syriusz. Jego słowa już do końca rozluźniły atmosferę i nawet Peter już nie wyglądał tak, jakby mu ktoś groził cruciatusem.

Nieco później, gdy już wykupiliśmy chyba połowę wózka ze słodyczami i niewiele brakowało, by zaczęły  wysypywać się z przedziału, cała nasza siódemka dorwała się do stosu czekoladowych żab. Syriusz otworzył pudełko i odgryzł żabie głowę, rozglądając się wokół. Szczególnie zaciekawione spojrzenie utkwił w półce nad moją głową - tej, którą popsuliśmy (i nieudolnie naprawiliśmy) na pierwszym roku. Po chwili spuścił wzrok i wyciągnął z pudełka kartę.

- Lil, masz Bathildę Bagshot? - spytał, wyciągając w górę tekturowy obrazek. Spojrzałam na niego i kiwnęłam głową, a chłopak skrzywił się.

- Cholera, ja też. Nawet dwie.

- Ja nie mam! - zawołała Katie szybko i w ułamku sekundy karta znalazła się w jej rękach.

Już miałam zamiar powiedzieć, żeby w razie czego oddali mi Paracelsusa i Grunniona, gdy odezwał się Remus.

- Dziwne, że ta półka nadal się trzyma - stwierdził, obserwując, jak moja sowa szamocze się między prętami i próbuje złapać dziobem piórko, które jej przy tym wyleciało. Spojrzałam w górę i zauważyłam, że klatka się nieco obsunęła, więc wstałam i wyciągnęłam ręce w górę, żeby ją poprawić. Pchnęłam ją lekko opuszkami palców, gdyż wyżej nie sięgałam - było to jednak wystarczające, by dosunąć klatkę do ściany.

- I nawet nie urosłaś zbyt wiele od tamtego czasu... - dodał Black, a ja odwróciłam się gwałtownie, by napotkać jego rozbawione spojrzenie. Uniosłam głowę dumnie w teatralnym geście.

- Niektórym poszło we wzrost, a niektórym w inteligencję.

I prychnęłam - niby to obrażona - gdy wszyscy zaczęli sobie posyłać rozbawione spojrzenia. Uśmiechnęłam się.

                Dwie ostatnie, czwartkowe lekcje po obiedzie były chyba najwspanialszymi w całym tygodniu. Kiedy Katie kroiła figi abisyńskie na połowy, rozglądałam się po klasie; nad kociołkami, z których wydobywała się para w różnych odcieniach, krzątali się poirytowani uczniowie. Przy sąsiednim stoliku Severus Snape właśnie skończył pracę i zamieszał ostatni raz w kociołku, po czym napełnił fiolkę eliksirem, nad którym unosiły się charakterystyczne spirale. Zaczęłam zastanawiać się, dlaczego w ogóle zajmujemy się tym banalnym eliksirem, skoro mogliśmy od razu przejść do materiału, ale z drugiej strony - to i tak lepsze niż numerologia czy historia magii.

- I wrzucić je teraz, tak? W całości? - zapytała Katie, szturchając mnie w ramię.

- Nienienie! - ożywiłam się nagle, aż kilka osób obok odwróciło się i spojrzało na mnie z zaciekawieniem. Uśmiechnęłam się do wszystkich, zakłopotana, a kiedy wrócili do gapienia się nie na mnie, lecz na swoje kociołki, znów zwróciłam się do Katie. - Zobacz.

Wzięłam jedną z połówek w dłoń i przytrzymałam nad kociołkiem, a drugą chwyciłam nóż i przycisnęłam do skórki owocu. Sok wylał się do wywaru, a skórkę można było odłożyć, bo w tym przypadku i tak nie miała ona żadnego wpływu na eliksir, a jedynie utrudniała uzyskanie odpowiedniej konsystencji.

- Dzięki. - Greese uśmiechnęła się, po czym znów zajęła się wywarem, a ja wróciłam do obijania się, ponieważ skończyłam pracę jakieś pół godziny po rozpoczęciu lekcji. Spojrzałam na stolik po lewej, przy którym siedzieli Syriusz i James. Właśnie nabrali do szklanych fiolek trochę eliksiru z jednego kociołka, a w drugim zaczęli warzyć coś... bliżej nieokreślonego o barwie zgniłozielonej.

- Cholera jasna - zaklęła szatynka, która siedziała z Annie w ławce za mną. Trzymała w ręce łyżkę (czy też raczej jej pozostałości, bo zanurzona część się rozpuściła) i patrzyła na nią bezradnie. Prychnęłam, uśmiechając się. Typowy błąd przy warzeniu eliksiru euforii, wynikający ze złego ogrzewania całości i paru złych składników. Chyba nawet podręcznik nie podawał dobrego przepisu, choć muszę przyznać, że tego nie odkryłam do końca sama - podejrzewałam jedynie błąd, a skorygowałam go, podkradając podręcznik Snape'a.
Ale to tylko raz.

- Łapa, słyszałeś? - rzucił James, patrząc znacząco na Syriusza i odchyleniem głowy w bok wskazując na dziewczynę, która nadal wpatrywała się w łyżkę z załamaniem wypisanym na twarzy.

- Ekhm, no to przepraszam na chwilę. - Uśmiechnął się do przyjaciela porozumiewawczo i podszedł do Gryfonki. Przysiadł na brzegu ławki.

- Hej Claire, pomóc? - zapytał z teatralnie przesadzoną szarmancją. Ach, więc tak ona miała na imię... Ekhm, w każdym razie dziewczyna uśmiechnęła się do niego uroczo i zaczęła trajkotać o tym, co już dodała i w jakich ilościach - no i o skutkach. Jak mówiła o tej rozpuszczonej łyżce, to założyłabym się o galeona, że miała łzy w swoich niebieskich oczkach, bo jej ton był aż do przesady płaczliwy. Black patrzył na nią badawczo, uważnie słuchając, a gdy skończyła, zaczął jej tłumaczyć błędy. I to nawet zgrabnie - widać było, że czasem nawet czytał te eseje na eliksiry, które zdarzało mi się dla niego pisać po przegranych zakładach. Claire wpatrywała się w niego jak w obrazek i grzecznie wykonywała polecenia, nie zwracając uwagi na nic innego, jednak gdy akurat zajęła się rozgniataniem chitynowych pancerzyków, nagle podniosła wzrok znad moździerza. Popatrzyła na mnie, unosząc wysoko brwi.

- Stało się coś? - spytała miło, jednak ja z jej tonu albo spojrzenia wyczytałam jakiś atak. Przez chwilę poczułam się głupio; w końcu siedziałam odwrócona w jej stronę, tyłem do mojej ławki i słuchałam, jak rozmawia z Syriuszem. Poczułam, jak się czerwienię.

- Patrzę tylko, czy nie będzie trzeba ci w czymś pomóc, bo już skończyłam - powiedziałam szybko, po czym uśmiechnęłam się. Poczułam na sobie badawczy wzrok Syriusza, ale robiłam wszystko, żeby tylko na niego nie spojrzeć. Musiałam w końcu zachować twarz, no nie? Dziewczyna wstała i przysunęła moździerz do brzegu kotła.

- O, dziękuję, to miłe z...

- Muszą być drobniejsze - przerwałam jej, kiedy akurat miała zamiar wsypać pancerzyki do wywaru. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

- Ale w książce jest...

- Posłuchaj jej, Claire, bo ci to wybuchnie w twarz - stwierdziła Annie z głębokim przekonaniem w zaspanym głosie, a dziewczyna spojrzała na nią jakby nieco przestraszona. Ostrożnie odstawiła moździerz z powrotem na ławkę, nieco drżącą ręką.

- A wybuchnęło ci kiedyś? - spytała Gryfonka, patrząc na nią wielkimi oczami.

- Nie. To znaczy, nie w twarz - odparła Ann pogodnie.

- Chyba nie będę już potrzebny - stwierdził Syriusz wymownie, jeszcze zaglądając z zaciekawieniem do kociołka Claire, w którym znajdowała się brunatna breja (eliksir kończony z czegoś takiego niby jest skuteczny, ale o wiele słabszy niż taki zupełnie poprawny). Rusell spojrzała na niego, a ten uśmiechnął się do niej, jakby czymś rozbawiony. Powoli odszedł w stronę swojej ławki, a Ann popatrzyła na mnie, szczerząc zęby.

- Co?

Dziewczyna pokręciła głową, a uśmiech nie znikał jej z twarzy.

- A nic, nic.

Uniosłam brew i już otwierałam usta, by coś odpowiedzieć, kiedy Claire trąciła mnie palcem w ramię.

- Tak może być? - pokazała mi zawartość moździerza. Kiwnęłam głową, a ona wsypała wszystko naraz do kociołka. Kolejny błąd, ale już go nie komentowałam; niech paskudzi sobie swój eliksir jak chce. O tym akurat w podręczniku mówili - trzeba czytać.

- Jak nie będziesz jeszcze czegoś wiedzieć, to mów - mruknęłam, po czym odwróciłam się i wyciągnęłam z torby książkę. Otworzyłam ją, jednak zanim zaczęłam ją czytać, zerknęłam kątem oka na kociołek Katie, nad którym unosiły się wzorowe sprężynki i uśmiechnęłam się z dumą.

Nie minęło nawet piętnaście minut, gdy usłyszałam naprawdę głośny huk, a potem parę pisków. Uniosłam głowę, a  gdy po kilku chwilach dym się nieco rozrzedził, moim oczom ukazały się roześmiane twarze Jamesa i Syriusza. Zawartość kociołka huncwotów po efektownym wybuchu rozprysła się wokół (głównie na Ślizgonki siedzące przed nimi). Przez część klasy, którą zajmowali Gryfoni, przeszedł nieudolnie tłumiony śmiech.

- Cóż, James, to chyba nie tak miało wyjść... - mruknął Black, ale uśmiech nie znikał mu z twarzy, mimo że oboje też się trochę ubrudzili tą swoją breją.

- Minus piętnaście punktów dla Gryffindoru! - krzyknął zdenerwowany i zaskoczony całą sytuacją Slughorn, doskonale wiedząc, że to wcale nie był wypadek. Dobrze, że później za sam eliksir dostałam ich dwadzieścia, bo Evans znów marudziłaby cały wieczór, że przez huncwotów przegramy w punktacji.

                Kiedy w piątkę szliśmy korytarzem, Irytek krążył wokół nas i śmiał się, udając, że obija się o ściany. Darł się przy tym tak głośno, że mógłby z powodzeniem zagłuszyć krzyk mandragory.

- Co nowego, stary? - James wyszczerzył się.

- Wylałem jakiemuś Ślizgonowi wodę na łeb. Tak się wkurzył, że zaczął mnie gonić i prawie przywalił w ścianę, przez którą przenikałem!

- I kto teraz jest w kolejności? - zapytałem, a poltergeist lewitował tuż przed nami. Peter cicho zachichotał, a Remus obserwował ducha z obojętną miną.

- W kolejności? - zapytała Katie, obracając różdżkę w palcach i patrząc na nas z zaciekawioną miną.

- Irytek robi kawały uczniom, wybierając ich z kolejnych domów - wyjaśnił Lupin z pewną dozą pogardy. - Wiesz, dla urozmaicenia.

Podkreślił ostatnie słowo i wymownie uniósł brwi. Irytek może i faktycznie poziomem żartów nie zachwycał, ale nie można mu było odmówić potencjału - no i zawsze lepiej jest mieć go po swojej stronie. Katie poprawiła okulary na nosie i kiwnęła głową.

- Teraz chyba ktoś z Gryfonów - pisnął duch i zaśmiał się ponownie. Greese skrzywiła się.

- Tylko nie Evans! - wykrzyknął Potter, a ja prychnąłem. Gdyby tylko James się za nią nie wstawiał za każdym razem, to zapewne nie zmyłaby atramentu z włosów do końca życia.

- Ani ja, Alice, Lily, Annie, Philip i...

Irytek zaczął krzyczeć tak, że dziewczyna przerwała, zaskoczona.

- Już skończ gadać, kobieto!

Greese otworzyła usta, by coś powiedzieć, jednak po chwili je zamknęła. Zrobiła urażoną minę, a Irytek zaśmiał się perliście. Zaczęliśmy iść dalej, bo w końcu poltergeist nie był najlepszym towarzyszem, mimo że na ogół wydawał się być całkiem w porządku. Poza tym dla niektórych Ślizgonów przygotowywał specjalny atrament, który daje się zmyć tylko najbardziej wyszukanymi kombinacjami zaklęć, a to mu się ceniło.

- Uch, nareszcie - stwierdziła Katie, gdy tylko Irytek zniknął gdzieś w ścianie. - Jak ja go nie cierpię...

Szliśmy jeszcze kilka minut, słuchając wymyślnych obelg pod adresem poltergeista, gdy w końcu znaleźliśmy się pod portretem Grubej Damy. Ta łypnęła na mnie krzywo zza płótna i już miałem zamiar jej coś powiedzieć, kiedy Remus szturchnął mnie w bok. Posłałem jedynie mordercze spojrzenie. Przeklęty zlepek farb.

- Akonit - Katie powiedziała hasło, a obraz odsunął się, ukazując przejście do pokoju wspólnego. Kiedy tylko znaleźliśmy się w środku, zacząłem się rozglądać. W pomieszczeniu było sporo Gryfonów, choć zwykle o tej godzinie wszyscy jeszcze włóczyli się po zamku. Po drodze wymieniliśmy po kilka słów z prawie każdym ze znajomych, którzy koniecznie chcieli porozmawiać po dwóch miesiącach wakacji. Wykręciłem się jakoś i umówiłem z wszystkimi na wieczór, bo chciałem napisać z Beckett esej na eliksiry (Slughorn zadał go mi i Jamesowi za karę, a lepiej jest szybko oddawać takie głupoty, bo potem się zapomina).

Kiedy tylko wydostaliśmy się z tłumu Gryfonów skierowaliśmy się w stronę sofy, którą zajęły Ann i Lily. Evans na swoje szczęście poszła gdzie indziej, bo jeszcze James by ją znów zaczął zamęczać tymi głupawymi tekstami na podryw zasłyszanymi od równie głupawych kumpli (albo ode mnie...), a ona by się obraziła.

Przywitaliśmy się z dziewczynami oraz z Davem, Gryfonem z siódmego roku. Był tam też Thomas Carter, który akurat grał z Lily Beckett w szachy. Ta ledwo zwróciła uwagę na nasze przyjście, bo skupiona była na planszy. Siedziała lekko pochylona, mrużąc powieki i poszukując na planszy pionka, którym może poruszyć (to, że odkąd ktoś wytłumaczył jej zasady zapewne zdążyła je zapomnieć i raczej średnio kojarzyła, jak poruszają się poszczególne figury, to inna sprawa). Gryfon siedział naprzeciwko niej z szerokim uśmiechem na twarzy, stukając palcami o stół.

- Mógłbyś przestać? Rozprasza mnie to - powiedziała, podnosząc na niego wzrok, a ten odsunął rękę i znów posłał blondynce szeroki, wyćwiczony uśmiech. Na ogół tolerowałem jakoś tego kretyna, ale wtedy myślałem, że mnie szlag trafi. Nie wiedziałem, jak Ann mogła z nim spędzać tyle czasu. Pozostali rozmawiali o czymś, ale przez tę krótką chwilę ich nie słuchałem.

Lily podciągnęła rękawy za dużego swetra (odniosłem dziwne wrażenie, że kiedyś miałem taki sam...) i posłała jedną z figur na inne pole. Wstałem z fotela i przesiadłem się na oparcie sofy obok Beckett, a ta spojrzała na mnie pytająco.

- Pomóc ci? - mruknąłem, a ona po chwili zastanowienia skinęła głową niechętnie. Odgarnęła falowane włosy, które opadały jej na twarz i ponownie spojrzała na planszę. Z radością zauważyłem, że Thomasowi jakoś zbladł ten głupawy uśmieszek. W końcu choć na chwilę  przestał się idiotycznie szczerzyć do mojej przyjaciółki, która zresztą wyglądała na zirytowaną. Tylko ratowałem sytuację, no nie? Zerknąłem ponownie na planszę.

- Wystaw w końcu tego piona z b2.

Dziewczyna wykonała polecenie, po czym popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się.

- Wiele wam to nie da - stwierdził Thomas, nie odrywając wzroku od planszy, a ja prychnąłem, urażony. Nie dość, że rozwalił mi plan na popołudnie (na serio chciałem mieć ten esej z głowy), to jeszcze podważa moje umiejętności taktyczne? Tak tego nie mogłem zostawić. Zresztą, co o umiejętnościach taktycznych może mi powiedzieć osoba, którą wygryzłem w eliminacjach do drużyny między innymi dzięki nim? Po chwili przeszło mi przez głowę, że wysunięcie piona o dwa pola faktycznie jest dość... niepozorne, więc zacząłem obmyślać kolejne ruchy, czekając na jego odpowiedź.

- Cześć Syriusz!

Odwróciłem się w stronę, z której dobiegł głos i zobaczyłem Sarę Balthes. Uśmiechnąłem się, a ona przytuliła się do mnie. Przysunęła sobie jakąś pufę tuż obok sofy, przy której siedzieliśmy. Zauważyłem, że Lily przez krótki moment patrzyła na Gryfonkę badawczo (czasem peszyły ją osoby, których nie znała), ale po chwili znów skupiła się na grze. Wszyscy gadaliśmy przez dłuższy czas, a ja w międzyczasie podpowiadałem Beckett, gdzie ma ruszyć.

- W życiu bym sobie nie poradziła z tą transmutacją, gdybyś mi nie pomógł z formułkami - powiedziała Sara z wdzięcznością, kiedy rozmowa zeszła na naukę, a ja jedynie się uśmiechnąłem.

- Co teraz? - Lily pociągnęła mnie mocno za rękaw, przerywając tym samym tę rozmowę o pierdołach. Przechyliłem się na oparciu i rzuciłem okiem na planszę.

- Sara, co ci nie szło z tej transmutacji? - zapytała Ann miło, zaplatając przy tym coś na włosach. Włożyła różdżkę za ucho i popatrzyła na dziewczynę przenikliwym spojrzeniem. Barthes zmieszała się nieco, ale zaczęła wyliczać, czego dotąd nie potrafiła.

- Goniec na g4 - powiedziała Lily, patrząc na mnie pytająco, a ja przytaknąłem. Figura przesunęła się na tamto pole, a mina Cartera stawała się coraz to pochmurniejsza. - Dużo osób miało z tymi zaklęciami problem, więc nie ma się czym przejmować - powiedziała do Sary po krótkiej chwili, po czym uśmiechnęła się.

- Czy ja wiem, czy tak dużo... Łatwe to było. Nie wiem, jak można sobie z tym nie radzić - zaczął Thomas, a Balthes spojrzała na niego nieco spłoszona.

- Ale na pewno nie łatwiejsze, niż warzenie wywaru żywej śmierci. O ile dobrze słyszałem od paru osób z siódmego roku, to wybuchł ci w twarz dokładnie trzy razy w ciągu godziny. - odparł na to Remus ze stoickim spokojem, a ja powstrzymałem się, żeby nie wybuchnąć śmiechem. James, Peter i dziewczyny roześmiali się, po czym znów zaczęli o czymś rozmawiać, zupełnie ignorując Thomasa, a ten zaczął wpatrywać się w jedną z figur na planszy tak zawzięcie, jakby próbował ją podpalić wzrokiem. Po kilku minutach Lily zamatowała (i to prawie bez mojej pomocy!), a ja uśmiechnąłem się dumnie.

- No, to teraz będę musiał się zrewanżować - Thomas wyszczerzył się znowu, a ja musiałem się powstrzymywać przed tym, żeby nie rzucić na niego jakiegoś niezbyt przyjemnego zaklęcia. Dawno nie słyszałem tak taniego podrywu, serio - a umówmy się, że kto jak kto, ale ja naprawdę coś wiem o tanich podrywach. Spojrzeliśmy na siebie z Jamesem porozumiewawczo; chyba wiedzieliśmy, kogo możemy podsunąć Irytkowi następnym razem.

- Ale to może kiedy indziej - odparła wymijająco z lekkim uśmiechem, a wtedy jej głosie już bardzo wyraźnie dało się słyszeć zmęczenie. Carter mimo wszystko uparcie ją czymś zanudzał, ale kiedy znowu zaczął się kretyńsko szczerzyć, a nawet Ann spoglądała na niego dziwnie, nie siląc się już na bycie miłą, nie wytrzymałem.

- Czy ty masz, do cholery, jakiś paraliż mięśni twarzy?

Spojrzał na mnie ze złością, a potem nagle sobie przypomniał, że "ma coś do zrobienia". Jaka szkoda.

 Rozdział 2 ->