29.

    Mecze o Puchar Quidditcha zawsze stanowiły niemałą sensację, a tego dnia nie było inaczej. Na trybunach już dawno zdążył zgromadzić się spory tłum, a osoby, które przybyły na boisko na ostatnią chwilę, tłoczyły się gdzieś na brzegach niemal całkowicie zapełnionych ławek albo za rzędem ludzi okupujących barierki. Ben stanął z nosem przytkniętym do szyby, obserwując uczniów bezskutecznie poszukujących miejsc z dobrym widokiem, i podśmiechiwał się cicho. Po kilku chwilach spojrzał  w moją stronę i otworzył usta, tak jakby miał zamiar coś powiedzieć, jednak po chwili rozmyślił się i znów je zamknął. Popatrzyłam na niego kątem oka, a następnie postanowiłam skupić się na czymś o wiele ciekawszym, mianowicie na liście zawodników wraz z numerami ich koszulek. Nie pojawiło się tam zbyt wiele zmian: ktoś zastąpił pałkarza Krukonów, który w tamtym roku skończył szkołę, a i u nas oczywiście Beckett grała zamiast tego idioty Jonesa. Mimo to uczyniłam sobie z tego swoisty rytuał przed każdym meczem - głupio w końcu byłoby zapomnieć w kluczowym momencie nazwisko gracza - a i pomagało mi to uporządkować myśli.

Miles zdawał się jednak nie mieć podobnych rozterek. Westchnęłam ciężko, obserwując, jak Puchon zupełnie ignoruje przyniesioną przez McGonagall na pół godziny przed meczem listę i wciąż gapi się w okno.

- Proponuję ci zapamiętać tych graczy, zaczynamy za pięć minut - powiedziałam ze zrezygnowaniem. Chłopak odwrócił się w moją stronę ze skrzyżowanymi rękami, po czym uniósł brwi.

- Spokojnie, opanowałem to.

- Opanowałeś... kiedy?

- To znaczy, numerków nie pamiętam, nazwiska czasem mi umykają - wyjaśnił, po raz kolejny odwracając się w stronę okna i spoglądając na murawę, na której już zaczęli gromadzić się gracze. Widoczność na szczęście nie była ograniczona przez śnieg, który przestał padać około godzinę temu, a to nam znacząco ułatwiało zadanie. Nie to, że bym sobie nie poradziła - komentowałam w końcu w naprawdę przeróżnych warunkach, ale zawsze milej było, kiedy nie trzeba było się przejmować takimi sprawami, jak pogoda.

Spojrzałam w stronę Bena karcąco, marszcząc brwi; próbował coś powiedzieć,  jednak nieco się zamotał, ja z kolei wciąż nie spuszczałam z niego wzroku. Po kilku chwilach z cichym westchnięciem podszedł do blatu i zabrał z niego listę zawodników.

- Jedynka, Potter, wykrzyknik, kapitan. Dwa, Reeves, pałkarz. Trzy, Beckett, ścigająca... - czytał, a przy ostatnim nazwisku zmrużył oczy, gładząc swoją brodę. - To ta taka blondyneczka, która grała w towarzyskim meczu?

- To moja przyjaciółka - odparłam, ignorując fakt, że jego pytanie wymagało nieco innej odpowiedzi. Uznałam za to, że warto będzie uciąć temat, nie dając się sprowokować.

- No, to chyba dam jej fory, co?

- Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo będzie ci wdzięczna.

- Daj spokój, na tym towarzyskim była taka sobie - rzucił niedbale, zerkając najpierw na mnie, a potem na listę, a ja zmarszczyłam brwi z irytacją.  - O, Villon, kojarzę ją. Szkoda, że już na siódmym roku, bo jest taka całkiem, no...

- No, wspaniała - mruknęłam pod nosem, zajmując się kartkowaniem "Quidditcha przez wieki". Miles westchnął, po czym znów zanurzył nos w liście zawodników - tym razem w milczeniu.

***

- Zawodnicy właśnie zgromadzili się na murawie, już za parę minut będziemy świadkami pierwszego meczu Gryffindoru w sezonie! - zaczęłam, wychylając się na krześle do przodu, by lepiej widzieć boisko. Na trybunach wrzało, bowiem wszyscy niecierpliwie czekali na gwizdek rozpoczynający mecz.

- Jak niektórzy wiedzą, obie te drużyny miały okazję spotkać się na meczu towarzyskim jakiś czas temu, jednak czy wynik się powtórzy? - dodał Ben. Chociaż póki co nie zdążył niczego zepsuć, a i McGonagall stała za nami, żeby kontrolować sposób, w jaki komentujemy (oraz po to, żeby mieć lepszy widok), i tak byłam pełna obaw. Nie miałam pojęcia, jak będzie mi się z Milesem komentowało. Próby podczas treningów nigdy nie są w stanie oddać atmosfery meczu, dlatego to wciąż nie była jasna kwesta. Nie mogłam jednak tego wszystkiego okazać - nie było odwrotu, dlatego trzeba było już to jakoś pociągąć.

- Ostatnio to Gryffindor wyszedł zwycięsko z tego starcia, jak jednak będzie tym razem? - odezwałam się po raz kolejny, obserwując, jak publiczność zamiera, a Hooch podlatuje do środka boiska. - Gracze już wznoszą się w powietrze, ustawiają naprzeciwko siebie...

- ...Villon zdaje się jakby nienawistnie spoglądać w stronę ustawionej naprzeciwko Beckett, czyżby...

- ...Czyżby Benjamin Miles miał urojenia, które każą mu szukać spisku w każdej możliwej sprawie?

Chłopak spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami, a jego twarz przepełniało oburzenie. Nie wiedziałam, o co mu chodzi, jednak kiedy usłyszał śmiech na trybunach, sam również nieco się rozchmurzył.

- Cóż, Annie, po prostu odnoszę wrażenie, że coś wisi w powietrzu. I nie chodzi o graczy, ha-ha! - zaśmiał się, a po kilku chwilach spoważniał i, odchrząknowszy, powiedział do megafonu niskim głosem: - Może jakieś niewypowiedziane frustracje?

- Przezabawne - powiedziałam obojętnym tonem, nie mogłam jednak pozbyć się wrażenia, że to żart na poziomie Syriuszowego znikacza, z którego Beckett śmiała się za każdym razem (szczególnie wtedy, gdy opowiadała go sama). - Jeśli mówisz o meczu towarzyskim, jest to wysoce prawdopodobne. Rozlega się gwizdek, kafel przecina powietrze i... Tak! Syriusz Black przejmuje piłkę w akompaniamencie zachwyconych pisków dziewczyn na trybunach!

- Owszem, drużyny te mają dość wyrównany poziom, ale miałem na myśli raczej nie mecz towarzyski, a towarzyskie frustracje - stwierdził tajemniczo, wracając do poprzedniego tematu, po czym dodał: - Villon sunie za Blackiem, próbuje dosięgnąć kafla, jednak...

- Podanie do Beckett! - skwitowałam, słysząc, jak McGonagall z radością klasnęła dłońmi.

- Choć na meczu towarzyskim widać było jeszcze niezgranie drużyny...

- Związane ze zmianą graczy w ostatniej chwili... - wtrąciłam z naciskiem.

- Tak, tak. W każdym razie, choć było nieco widać niezgranie drużyny Gryffindoru, od ostatniego razu chyba poświęcili tej kwestii sporo czasu. Beckett podaje, Will Harvey wyciąga ręce po kafla... Krukoni przejmują piłkę! Villon wreszcie dopięła swego, może nieco się mści? W każdym razie, sunie w stronę obręczy...

- Beckett zaczyna ją gonić, nie ma zamiaru ustąpić... - zaczęłam, a następnie dodałam, nie mogąc się powstrzymać: - Wymieniają jeszcze porozumiewawcze uśmiechy z Blackiem, być może to właśnie te dłuuugie, wspólnie spędzone na treningach godziny wpłynęły na ich niezwykłe zgranie?

Miles zerknął w moją stronę i odsunął od ust megafon, jakby chciał powiedzieć coś tylko do mnie - zerknął jednak w stronę McGonagall, jakby przypominając sobie o jej obecności, i zrezygnował. Zamiast się odzywać, obdarzył mnie pełnym uznania i zarazem zdziwienia spojrzeniem. Lekko kopnęłam go pod stołem w kostkę, a choć widziałam po jego minie, że to poczuł, i tak postanowił mnie zignorować.

- Nie krzyw się tak, Beckett, wszyscy wiedzą, że to prawda. - Ben wrócił do komentowania, rozpoczynając je oczywiście kolejną zaczepką. - Oho, błyskawiczne podanie do Daviesa, Davies podaje do McKinleya...

- Mary Villon dołączyła do nich, szarżują w stronę obręczy i przerzucają kafel między sobą. Davies nie ma nawet chwili, by poprawić swoje zazwyczaj nienagannie ułożone włosy, o których po szkole krążą rozmaite plotki.

- Jakie plotki? - zaciekawił się Ben, po raz kolejny zerkając w moją stronę. Odłożyłam megafon na kilka sekund, które wystarczyły, by zadać mu jedno pytanie:

- A czy plotki nie są domeną brukowców?

- Dlatego zapytałem ciebie - odparł, również odsuwając się od megafonu.

- Uspokójcie się natychmiast - wtrąciła McGonagall, a ja uniosłam głowę, odwracając wzrok od Milesa. "Zignoruj to", myślałam gorączkowo, by nie wybuchnąć. "Robi to celowo, a ty wyślesz mu przecież tę sowę od zrzucania paczek na głowę. I porobisz zdjęcia".

- Dotyczące tego, że drużyna Krukonów sponsorowana jest przez Ulizannę - wyjaśniłam, po czym z satysfakcją spojrzałam w stronę tego idioty, podczas gdy całe trybuny wybuchnęły śmiechem. - Chociaż wtedy Potter chyba nie byłby zachwycony tym, w jakim kierunku idzie rodzinna firma, nie? Mimo że nie wygląda wcale, jakby korzystał z tych produktów, wręcz przeciwnie. I nie obrażaj się, Davies, podsłyszałam ostatnio w toalecie, że dziewczyny są naprawdę zachwycone twoją fryzurą!

- Cóż, mam wrażenie, że to nie do końca...

- MCKINLEY TRACI KAFLA, WILL HARVEY ZAWRACA I RUSZA W STRONĘ PĘTLI RAVENCLAWU! - krzyknęłam, przerywając Benowi, a następnie zmierzyłam go groźnie. Odpowiedział mi jednym ze swoich irytujących uśmiechów - najwidoczniej zadowolony nie tylko z prób dalszego dogadywania graczom, ale i z faktu, że mnie to zdenerwowało. Nie czekając zbyt długo, odezwał się po raz kolejny:

- Kafel dotąd nie utrzymywał się zbyt długo u żadnej z drużyn, teraz jednak Harvey nie pozwala go sobie odebrać, przemierzył już niemal pół boiska...

- Podaje do Syriusza, ten podaje do Beckett, Harvey pojawia się przy polu bramkowym Ravenclawu tak szybko, jakby się tam aportował... - Wstałam z krzesła, wychylając się do przodu, by móc lepiej widzieć. - Obrońca Krukonów próbuje wyczuć, w którą obręcz Will chce trafić, tylko czy mu się uda... GOL!

Z satysfakcją machnęłam prawą ręką, tym samym odsuwając megafon od ust - dzięki temu nikt na trybunach nie usłyszał moich niezbyt obiektywnych pisków radości. Spojrzałam w stronę McGonagall, która z całych sił starała się ukryć swój entuzjazm, jednak wyraz jej twarzy skutecznie ją zdradzał. Zignorowałam Bena, który teatralnie przewrócił oczami, po czym popatrzył na mnie z udawaną irytacją, a następnie usiadłam na krześle. Odgarnęłam włosy z twarzy i wzięłam głęboki wdech, żeby znów brzmieć profesjonalnie.

- Pierwsze punkty na tym meczu wędrują do drużyny Gryffindoru, która - jak widać - rozpoczęła sezon doskonałą bramką!

- Mecz jednak toczy się dalej - powiedział Ben, robiąc pauzę na kilka sekund. - Eric Reeves i Charlie Greese lecą w pobliżu Beckett, nie widać jednak tłuczka. Czyżby mieli jakieś przeczucie?

Na boisku rozległ się odgłos uderzenia pałki o metalowy tłuczek, który następnie zawrócił i poszybował stronę jednego z Krukonów, a następnie zniknął mi z oczu. Był już zbyt daleko.

- Jeśli to tylko wynik intuicji, można im jej pozazdrościć - stwierdziłam, wstając z krzesła i podchodząc do pustej szyby, bowiem chciałam zlokalizować obu szukających. Megafon przełożyłam na bok twarzy, by móc ewentualnie dopowiedzieć coś do komentarza Bena, a kiedy przysunęłam nos do szyby, nagle usłyszałam głośny brzęk tłuczonego szkła. W jednej chwili McGonagall odciągnęła mnie na bok. Upadłam, podpierając się ręką, w której trzymałam megafon; trzasnął z impetem o podłogę, a następnie potoczył się gdzieś pod blat.

- Immobilus! - Ben odłożył swój własny megafon i rzucił zaklęcie na tłuczek, kiedy ten zaczął toczyć się w moją stronę. Spojrzałam najpierw na piłkę, która zostawiła dziurę w deskach, a następnie na zbitą szybę w oknie. Mroźne powietrze dostało się do środka, a ja zaczęłam przyglądać się płatkom śniegu wlatującym do pomieszczenia i topniejącym w locie. Wydawało mi się, że ta chwila trwa niezwykle długo - tak jakby czas całkowicie zamarł, pozostawiając w ruchu jedynie biały puch.

- Ann? - Usłyszałam nagle zniecierpliwiony i pełen zmartwienia głos McGonagall, tak jakby mówiła do mnie już któryś raz. Podtrzymywała mnie, ja jednak nie wstawałam, pozostając w pozycji półleżącej. Profesor podniosła moją rękę, a ja spojrzałam na nią z zaciekawieniem; dopiero na widok spływającej po nadgarstku krwi i wbitego w wewnętrzną część dłoni kawałka szkła poczułam ból. Postanowiłam tego nie okazywać, więc zacisnęłam zęby.

Ben ogłosił przez megafon, że z uwagi na utraconą piłkę zarządzono dodatkową przerwę dla obu drużyn, a następnie kucnął obok mnie.

- Dostałaś? - spytał, a ja najpierw patrzyłam przez dłuższą chwilę na jego szeroko otwarte, zielonkawe oczy. "Zielonkawe oczy, zielonkawe plamki, długi nos", przemykało mi przez głowę, mimo że z całych sił starałam się zrozumieć skierowane do mnie pytanie i jakoś na nie odpowiedzieć. - Nie no, przecież miałabyś całą twarz we krwi.

- Benjamin - zganiła go profesor, opatulając moją rękę jakąś chusteczką i zostawiając szkło w ranie. Następnie zwróciła się do mnie. - Ann, chodź. Pomogę ci wstać i pójdziemy do skrzydła.

Zaczęłam się podnosić, podczas gdy McGonagall mnie asekurowała; odruchowo chciałam się podeprzeć na prawej dłoni, jednak zapomniałam o szkle, które z niej wystawało. Zachwiałam się, a wtedy Ben szybko chwycił moje ramię, pomagając mi utrzymać równowagę. Kiedy już udało mi się wstać, zakręciło mi się w głowie, wzięłam więc głęboki oddech i zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam, spojrzałam w stronę chłopaka, spodziewając się jakiegoś głupiego komentarza.

Ben jednak milczał.

    Kiedyś cały szum wokół szkolnego pucharu Quidditcha wydawał mi się o wiele mniejszy.

James i Syriusz przed meczem ostrzegali mnie, jak to wygląda, ja jednak nie wzięłam tego na poważnie. Zresztą, oni i tak mieli to na co dzień, prawda? Kiedy jednak wróciliśmy do wieży Gryffindoru, odprowadzeni przez chyba wszystkich Gryfonów w szkole, moje zdanie zaczęło się diametralnie zmieniać.

Pokój wspólny od dawna nie był tak przepełniony gwarem, jak po naszym powrocie ze zwycięskiego meczu. Chciałam przedyskutować z chłopakami naszą grę, ale musieliśmy umówić się na spotkanie innego dnia: przez kilka minut, podczas których przebieraliśmy się w szatni, zdążyliśmy jedynie ponarzekać na małą różnicę wyników, przez którą w rankingu dostaliśmy jedynie podstawowe dwa punkty - później nie mieliśmy już choćby chwili dla siebie.

Rozmowy. Gratulacje. Poklepywanie po plecach. Przytulanie z radości.

Nie to, że mi się nie podobało - całe to zbiorowe podniecenie i tak opadało na tyle szybko, że nawet nie można było zdążyć się tym zmęczyć. Byłam szczęśliwa, ale po prostu wciąż nie docierało do mnie, że jestem częścią tego całego wydarzenia. Że jestem w drużynie już oficjalnie i na stałe.

Co chwilę uczniowie podchodzili do nas, gratulując nam wszystkim gry, a mi dobrego debiutu; chyba w ciągu godziny zdążyłam zamienić parę słów z większą ilością osób, niż przez całe sześć lat nauki w Hogwarcie.

Opadłam na sofę, którą młodsi uczniowie zwolnili na sam nasz widok, uprzednio wychwalając mecz. Jeśli tak się czuli Huncwoci na co dzień, to przestawałam się dziwić tym wszystkim żartom, które robili specjalnie dla publiczności.

- I jak, Lil? - spytał Syriusz, uśmiechając się do mnie. Mimo tego, że różnica punktów była tak samo minimalna, jak na meczu towarzyskim, ostatecznie chłopak wydawał się dość zadowolony. Zresztą, widziałam minę Mary, kiedy James złapał znicz - to zdecydowanie musiało poprawić Blackowi humor.

Nie miałam pojęcia, od czego zacząć, bo było mnóstwo rzeczy, o których chciałam mu powiedzieć. O tym, że przed meczem nieco się bałam, bo nie mam zbyt dużego doświadczenia i nie chciałam przypadkiem czegoś popsuć. Że wspaniale mi się z nimi grało. Że chyba nigdy nie zdarzyło się, by tłuczek wpadł do pokoju komentatorów - więc mój pierwszy mecz był jeszcze bardziej wyjątkowy (chociaż fakt, że nie pozwolili nam zejść z boiska, nieco mnie zaniepokoił). I że jestem wdzięczna, że razem z Willem uśmiechali się do mnie pokrzepiająco nawet wtedy, kiedy raz schrzaniłam podanie.

- Syriusz! - zawołała jakaś dziewczyna, kiedy już miałam zamiar zebrać się w sobie i opowiedzieć mu o tym wszystkim. Gryfonka przecisnęła się przez jedną z licznych grupek uczniów, które postanowiły wspólnie z całym domem świętować nasze pierwsze zwycięstwo w sezonie, a następnie uśmiechnęła się szeroko, wpatrzona w mojego przyjaciela. - Heej!

- Cześć, Maya - odparł chłopak, uprzednio rzucając mi pełne zaskoczenia spojrzenie, a wtedy dziewczyna rzuciła się w jego stronę i ścisnęła mocno za szyję.

- Tak się cieszę, byłeś wspaniały! - pisnęła do jego ucha, a że znalazła się dokładnie pomiędzy nami, jej radość odbiła się również na moich bębenkach usznych. Spojrzałam w stronę Jamesa, który wydawał się równie zdziwiony, co ja; prychnął z rozbawieniem, obserwując swojego przyjaciela, jednak jemu chyba nie było wcale do śmiechu.

- Dzięki, ale... - wymamrotał, z trudem nabierając powietrze, a wtedy dziewczyna nieco poluzowała uścisk. Syriusz zaczerwienił się nieco na twarzy, oddychając ciężko, a dziewczyna wcisnęła się pomiędzy nas, spychając mnie na Jamesa.

- Wyluzuj, bo nie dożyje do kolejnego meczu - rzuciłam, a James wyszczerzył się na tyle szeroko, na ile pozwalał mu przyciśnięty do mojego ramienia policzek. Maya spojrzała na mnie sponad swoich okularów o bardzo grubych, czarnych oprawkach, tak jakby dopiero wtedy zdała sobie sprawę z mojej obecności.

- Ach, to ty - powiedziała cicho, glosem zupełnie pozbawionym emocji, a następnie odwróciła się w stronę Syriusza. - A wiesz, że...

- Lily, tu jesteś! - usłyszałam, a nagle przede mną stanęła Ann. Chwyciła mnie za rękę; spostrzegłam, że ma wokół niej owinięty bandaż, więc spojrzałam na dziewczynę badawczo, ona jednak to zignorowała. - Chodź szybko, to ważne.

Wstałam od razu i podążyłam za przyjaciółką, zastanawiając się nad tym, co mogło się stać. Kiedy odwróciłam się, by posłać chłopakom przepraszające spojrzenie, dostrzegłam pełen satysfakcji uśmiech Mayi, która rozsiadła się wygodnie na moim miejscu.

    Zamknęłam za nami drzwi dormitorium, a Ann stanęła na środku i spojrzała na mnie i Katie z poważną miną.

- Mamy coś odnośnie Huncwotów - zaczęła, zbierając włosy z ramion i wiążąc je w niedbałego kucyka. - Tylko musimy się szybko uwinąć, zanim ktoś z dołu zacznie cię szukać - dodała, spoglądając na mnie, a ja skinęłam głową.

Wtedy zza otwartych drzwi szafy wychyliła się Evans, a my spojrzałyśmy na siebie z Katie, nieco spanikowane. Ruda spojrzała na nas, zaciskając usta, po czym skrzyżowała ręce. Między palcami trzymała czysty, złożony kilkukrotnie pergamin, jednak wtedy nie przyglądałam się mu zbytnio - skupiłam się na twarzy dziewczyny i jej zielonych oczach, z których trudno było mi wtedy wyczytać cokolwiek.

- Skąd wiem? Po prostu nietrudno wyczuć, że coś jest nie tak. Knujecie dokładnie tak samo, jak Huncwoci - stwierdziła, unosząc kącik ust, jednak po chwili opuściła ręce wzdłuż ciała ze zrezygnowanym westchnięciem. - Nie, nie mam zamiaru niczego utrudniać, jeśli o to wam chodzi.

Podeszłam do Evans, a kiedy ona patrzyła na mnie pytająco, ja ją po prostu przytuliłam. Podczas gdy ona mówiła, poczułam się okropnie winna - w końcu rzeczywiście ukryłyśmy to przed nią z myślą, że może nam przeszkodzić swoim ogromnym poszanowaniem zasad, bo w końcu była prefektem. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że nie tylko nie podążała ślepo za regulaminami, jak nam się dotąd wydawało, ale i to, że również dla niej Remus był ważny. Martwiła się o niego i podejrzewała coś - tak samo jak my.

- Przepraszam - wydukałam, opierając głowę o jej ramię, a kiedy chciałam powiedzieć coś więcej, Lily objęła mnie rękami. Katie i Ann podeszły do nas, a wkrótce stałyśmy w trójkę, razem ściskając rudą, aż w końcu dziewczyna zaczęła symulować, że się dusi.

- Już, wystarczy - wymamrotała, łapiąc z trudem oddech, a my odsunęłyśmy się od niej. Evans wydawała się o wiele radośniejsza, niż wcześniej, kiedy była jakby zbyt poważna i sprawiała wrażenie, że coś ją trapi. - Tak jak mówiła Ann, weźmy się do roboty, zanim ktoś zacznie cię szukać.

- Dobrze - mruknęłam, patrząc na rudą wyczekująco. Owszem, miałyśmy wziąć się do pracy, ale ja i Katie wciąż nie miałyśmy pojęcia, na czym ona właściwie miałaby polegać.

W ślad za Lily usiadłyśmy na podłodze, a dziewczyna położyła przed sobą pergamin, który wcześniej wyjęła z szafy.

- Co to? - spytała Katie, a Evans podniosła na nią wzrok.

- Mapa Huncwotów - odparła podniośle, a na jej twarzy czaił się łagodny uśmiech. Spojrzałyśmy po sobie z zaskoczeniem, bo po raz pierwszy słyszałyśmy o czymś takim; najwidoczniej chłopcy mieli przed nami o wiele więcej tajemnic, niż nam się wydawało.

- Skąd to masz? - spytała Ann. Myślałam, że Lily powiedziała jej więcej, niż nam, ale najwidoczniej wspomniała jej tylko o tym, że coś ma, natomiast ze szczegółami czekała na nas.

- Bycie prefektem ma swoje  przywileje - rzekła tajemniczo, a na widok naszych zdezorientowanych min roześmiała się perliście. - Wczoraj podsłuchałam ich rozmowę. Mówili, że Filch zarekwirował ich mapę, ale na szczęście była dezaktywowana.

- Wykradłaś ją Filchowi - powiedziała Katie z uznaniem i zaskoczeniem jednocześnie; sześć lat znajomości z Evans nie wystarczyło nam najwidoczniej, by ją całkowicie poznać.

- No cóż, myślałam, że przypadkiem jakiś pusty pergamin dostał się do szafki z zarekwirowanymi rzeczami uczniów, skąd mogłam wiedzieć... - uśmiechnęła się niewinnie.

- Czyli pozostaje nam dowiedzenie się, jak to odblokować? - spytałam, starając się przejść do rzeczy, jednak wciąż nie mogłam uwierzyć w to, co się właśnie stało.

Cholera, Lily Evans wykradła mapę z szafki Filcha. Lily Evans.

- Tak, ale spójrz. - Wyciągnęła różdżkę i stuknęła nią w mapę. - Aperacjum.

Pergamin zaczął pokrywać się literami; z początku myślałam, że już po wszystkim, jednak tusz nie zaczął układać się w mapę. Evans wzięła ją do rąk, odchrząknęła, po czym zaczęła czytać:

- "Pan Lunatyk pragnie wyrazić zaskoczenie, że panna Prefekt zdołała dopuścić się tak perfidnej kradzieży cudzego mienia. Pan Rogacz..." - zrobiła pauzę.

- Pan Rogacz? - spytałam.

- Pan Rogacz nic nie mówi - powiedziała, a ja wzięłam od niej mapę; napisy ułożyły się od nowa.

- To by tłumaczyło te ich przezwiska - rzuciła Katie. - Może wymyślili je na potrzeby mapy, chociaż dalej nie wiem, skąd je wytrzasnęli...

Przyglądałam się mapie, śledząc przezwiska, które się na niej pojawiły; moją uwagę przykuł jeden z kolejnych wersów.

- "Pan Łapa zastanawia się ze wszystkich sił, czy Lilyanne Beckett byłaby w stanie dosięgnąć szuflady, w której schowano ten pergamin" - przeczytałam na głos, po czym spojrzałam na dziewczyny. - To Syriusz, gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości.

- Mapa była w najniższej szufladzie - stwierdziła Evans.

- O to pewnie mu chodziło.

- Pokaż, też chcę zobaczyć! - Katie wzięła mi mapę z rąk, a literki po raz kolejny się zmieniły. - To dziwne, Evans, u mnie Rogacz się odzywa. Pyta, czy ptak, który zrobił gniazdo na mojej głowie, już złożył jaja.

- Co za kretyni - prychnęła ruda z irytacją.

- Pójdę po szczotkę - rzuciła Katie z rozbawieniem i podniosła się z podłogi, zdejmując gumkę z jednego ze swoich wysoko upiętych koczków. Mapę podała Ann, która z zaciekawieniem przyglądała się tuszowi wykwitającemu na powierzchni pergaminu, układając się po raz kolejny w zdania.

- "Pan Glizdogon pragnie zauważyć, że jeżeli eliksir wybuchnie w twarz, to trzeba iść do skrzydła szpitalnego. To się samo nie naprawiło, Ann". Ej!

- A właśnie, Ann - odezwałam się, kiedy nagle przyszło mi coś do głowy, przez co przerwałam nadchodzący wykład na temat tego, jacy Huncwoci są wredni oraz rodzaju zemst, jakich na nich dokona. - Słyszałam, jak ludzie mówili o tym, jak komentowaliście na meczu. Wszyscy są zachwyceni.

Dziewczyna skrzywiła się lekko, podając mapę do Evans.

- Ben już zdążył mnie wygryźć?

Spojrzałam na nią pytająco, nie rozumiałam bowiem, o co jej chodzi.

- Dlaczego?

- No, przecież McGonagall zabrała mnie do skrzydła z tą ręką, więc potem...

- To znaczy, potem już nie było komentarza - odparłam. - Ale dopóki był, wszystkim się podobało. Chciałam w ogóle iść do ciebie, kiedy zarządzili nam przerwę, ale nie mogłam...

- Spokojnie, tylko zraniłam się szkłem, poza tym lekko mnie zamroczyło - wymamrotała, chcąc jak najszybciej skończyć temat. Domyślałam się, o co mogło chodzić, chociaż niewiele osób o tym wiedziało: kiedyś Ann była na eliminacjach do drużyny. Właściwie to radziła sobie na miotle genialnie, ale tylko do pierwszego upadku - spowodowanego właśnie tłuczkiem. Świetnie znała się na quidditchu, więc pozostała przy komentowaniu, jednak lęk zakorzenił się w niej na tyle, że już nigdy nie wsiadła na miotłę. Nie lubiła jednak, kiedy ktoś o tym wiedział lub - co gorsza - rozczulał się nad nią, dlatego zawsze od razu zmieniała temat. Tak jak wtedy, kiedy odezwała się po raz kolejny:

 - Jak to, Ben nie komentował dalej sam?

- Nie - odparła Katie, rozczesując włosy.

- Chyba cię nie uderzyło, co? - spytała Evans, stukając o powierzchnię mapy różdżką; Ann przewróciła oczami i westchnęła ciężko.

- Jeju no, nic mi nie jest, dajcie spokój - zirytowała się, a my jedynie spojrzałyśmy po sobie i nie poruszałyśmy dalej tego tematu.

- Jak z mapą? - zagaiłam, a Evans podniosła na mnie wzrok i zmarszczyła brwi.

- Pan Rogacz milczy, nurtuje mnie to. Nie wiem, czy to się popsuło, czy...

- Jasne, James przecież nie powiedziałby ci, że na przykład masz gniazdo na głowie - rzuciła Katie, uśmiechając się.

Nagle drzwi do naszego dormitorium otworzyły się; wszystkie w jednej chwili spojrzałyśmy w ich stronę, a Evans przycisnęła pergamin do piersi.

- Eee, co tu się...? - zaczął Syriusz, rozglądając się po naszych twarzach ze zdziwieniem, jednak po chwili wzruszył ramionami, po czym spojrzał w moją stronę. - Nieważne. Beckett, chodź, szukają cię. Mówią, że z dziewczyną z drużyny Gryffindoru jeszcze nie mieli okazji się napić.

Zza jego pleców wyłonił się James, rozglądając się po pokoju, a kiedy wreszcie zawiesił wzrok na naszych twarzach, wyszczerzył się szeroko. Evans schowała mapę pod połami swetra, uśmiechając się niewinnie.

- Też chodźcie, będziecie tak same siedzieć? - spytał, a kiedy spojrzał na Ann, zmarszczył brwi niby to groźnie. - A i wiesz co, Rusell? Zabiję cię za tę Ulizannę.

Rozdział 30 ->